99 ára íbúðalánakerfi.

Mér hefur fundist undarlegt hvernig Íslendingar líta á húsnæðismál á þessu kalda landi.

Hér líta allir á íbúðahúsnæði sem fjárfestingu sem á að skila arði og slíkt eigi að borga upp á sem stystum tíma. Á Norðurlöngum eru húsnæðislán til 99 ára, enda standa húsin í nokkur hundruð ár og þar finnst engum að einn maður eigi að greiða slíkt upp á örfáum árum. Þar er litið á íbúðahúsnæði sem skjól fyrir fjölskyldur og fólki gert kleift að kaupa slíkt án þess að bæði heilsa og fjárhagur fjölskyldunnar hrynji við minnstu breytingar í fjárhagsheimum.

Hér standa málin á haus, ekki síst eftir að bankakerfið gerði kröfur um fá húsnæðislánin á silfurfati. Verðtrygging og ofurvextir eru að svipta fólk þakinu yfir höfuðið og enn eru menn í vandræðum með að finna lausnir.

Breytið lánunum í 99 ára lán, lækkið vextina og takið verðtrygginguna af! Þannig eru það nokkrar kynslóðir sem greiða niður húsnæðið, en hver kynslóð fær sitt til baka sem hún hefur greitt í því ef það er selt. Íbúðarhúsnæði á ekki að vera gróðrastía fyrir fjármálaspekúlanta sem svífast einskis í gróðabralli sínu. Íbúðarhúsnæði fjölskyldna á að vera heilagt og lánamálin þannig frá gengin að fólk geti ráðið við það. Íslenska þjóðir hefur ekki efni á því að hafa það öðruvísi.